«ماه شعبان، ماه دعا و ماه عبادت است. در همين صلواتي که در مفاتيح مقرر است: «الّذي کان رسول الله (صلّي الله عليه واله) يدأب في صيامه و قيامه في لياليه و ايّامه بخوعا لک في اکرامه واعظامه الي محلّ حمامه»؛ پيغمبر تا دم مرگ، تا آخر عمر، ماه شعبان را بزرگ مي داشت و در مقابل ماه شعبان خضوع مي کرد و عادت داده بود خودش را به صيام و قيام در ماه شعبان. در دنباله ي اين صلوات هست که: «اللّهم فاعنّا علي الاستنان بسنّته فيه»؛ از خدا مي خواهد که ما را هم موفق بدار که همان سنت پيغمبر را در ماه شعبان رعايت کنيم. اين ماه شعبان - حتماً مي دانيد ديگر - دالان و دهليز ماه رمضان است. ماه رمضان تالار ضيافت الهي است؛ يک تالار عظيم که اگر کسي وارد آن تالار شد و به خود فرصت داد و همت کرد که از آنچه در آن جا خداي متعال آماده کرده، به خودش بهره يي برساند، بهره ي فراواني خواهد برد که آن بهره در ماه شوال و ماه هاي ديگرِ سال نيست؛ فقط مخصوص ماه رمضان است. انواع و اقسام ضيافتهاي الهي: رحمت الهي، عزت الهي، توفيق الهي، قرب الهي، استغناي ناشي از تفضل الهي، رزق مادي، رزق معنوي، همه در ماه رمضان است؛ اينها را سر سفره ي ماه رمضان گذاشته اند. بعضي ها مي آيند و به اين سفره نگاه نمي کنند و از وسط اين سفره و اشياء آن عبور مي کنند و مي روند و هيچي هم گيرشان نمي آيد؛ بعضي ها يک چيز مختصري برمي دارند؛ يک روزه يي مي گيريم ما؛ يک مختصرکي، يک چيزي؛ اما بعضي ها نه، حسابي مي نشينند سر اين سفره و از رحمت الهي کيسه ي خودشان را پُر مي کنند؛ عزت مي خواهند، دنيا مي خواهند، آخرت مي خواهند؛ رفع گرفتاري مي خواهند، گشايش در زندگي مي خواهند، استغناي طبع مي خواهند، صفات و خُلق حسنه مي خواهند؛ هرچه مي خواهند، براي خودشان و براي ديگران برمي دارند.

براي اين که انسان بتواند وقتي وارد اين تالار شد، چشمش باز باشد، غافل نشود، دچار گيجي و گولي نشود که سرش را بيندازد پايين و از اين در وارد شود و از آن در بيرون برود؛ نگاهي به دوروبر کند و استفاده يي ببرد و براي اين که اين آمادگي در من و شما پيدا شود، اين ماه رجب و شعبان را قرار داده اند؛ رجب يک جور، شعبان يک جور ديگر. رجب، بيشتر ماه نماز است؛ شعبان، بيشتر ماه دعا و روزه است؛ اين مناجات شعبانيه را ببينيد. من يک وقتي از امام (رضوان الله عليه) پرسيدم در اين دعاهاي مأثوري که وجود دارد، شما کدام دعا را بيشتر از همه خوشتان مي آيد و دوست داريد. فرمودند: دعاي کميل و مناجات شعبانيه. اتفاقاً هر دو دعا هم مال ماه شعبان است؛ دعاي کميل که مي دانيد اصلاً ورود اصلي اش مال شب نيمه ي شعبان است، مناجات شعبانيه هم که از ائمه نقل شده، متعلق به ماه شعبان است. لحن اين دو دعا به هم نزديک است؛ هر دو عاشقانه است. در مناجات شعبانيه: «و ان ادخلتني النّار اعملت اهلها انّي احبّک»؛ جهنم هم که من را ببري، فرياد مي کشم تو را دوست دارم. و در دعاي کميل: «لان ترکتني ناطقا لاضجّن اليک بين اهلها ضجيج الاملين و لاصرخنّ اليک صراخ المستصرخين و لابکينّ بکاء الفاقدين»؛ اگر به من در جهنم اجازه بدهي و نطق را از من نگيري، فرياد مي کشم؛ فريادِ اميدواران، فريادِ دلدادگان و فريادِ دلباختگان را.

بايد با اينها مأنوس بشويم و قدري دلمان را نرم کنيم. اين دل چيز عجيبي است؛ گاهي اوقات به وسيله يي که انسان را به اوج آسمانها و اوج معنويت مي برد، تبديل مي شود؛ گاهي هم بعکس، به سنگ سنگيني تبديل مي شود که بسته شده به پاي انسان و انسان را تا اعماق آب، تا اعماق دره فرو مي برد؛ غرق مي کند؛ پدر انسان را درمي آورد. اگر دل را به پول و به شهوت جنسي و به مقام و به اين چيزها داديد، اين همان سنگ سنگين است؛ دل ديگر نيست. در آن صورت:

ده بود آن، نه دل که اندر وي گاو و خر بيني و ضياع و عقار

آن دلي که انسان در آن عشق اتومبيل فلان جور دارد، آن دل نيست، گاراژ است! بنگاه معاملاتي است! آن دلي که همه اش در آن ميل جنسي موج مي زند، ديگر دل نيست، آن عشرتخانه است. شاعر، آن زمان که ضياع و عقار و زمين و ملک و گاو و خر در زندگي نقش داشته، از اينها نام برده و مي گويد دلي که اينها در آن باشد، آن جا طويله است! ده است! دل، نيست؛ دل جاي خداست؛ جاي نور است.

پروردگارا! اين حرفها را اول در خود بنده، بعد در اين جمع مؤثر بفرما؛ توفيق تلاش، کار و خدمتِ همراه با ايمان و معنويت به همه ي ما عنايت کن؛ اين جوانهاي مؤمن، صالح و اين عناصر خوب را پيش خودت و پيش امام زمان روسفيد کن.»

سيام**

دریافت کد اوقات شرعی